روزگاری بود میوه اش فتنه ، خوراکش مردار ، زندگی اش آلوده ، سایه های

ترس شانه های بردگان را می لرزاند . تازیانه ستم ، عاطفه را از چهره ها

می سترد . تاریکی ، در اعماق تن انسان زوزه می کشید و دخترکان بی

گناه ، در خاک سرد زنده به گور می شدند . و در این هنگام بود که محمد

(ص) بر چکاد کوه نور ایستاد و زمین در زیر پاهای او استوار گردید .

بعثت رسول اکرم مبارک باد .

به اهل مکه خبر دهید که از ارتفاع کوه، آبشاری جریان یافته است که نقطه تلاقیِ خدا با زمین خواهد شد. مردی از عرب برمی‏خیزد تا ردای سبز رسالت را از دوش خود، بر شهر یخ‏زده بت‏ها بکشد تا در پناه آیه‏ ها و سوره‏ های نگاهش، روح منتظر بشر را به اشارتی، آسمانی کند.
به اهل مکه خبر دهید، مردی از بالا می ‏آید تا قطره قطره، دریا را به جان قلب ‏های سنگی بچشاند و خبر دهد از روزی که خواب از سر دیوارها خواهد پرید و پرندگان ایمان، در تمام زمین، نامه ‏رسانِ رسالت او خواهند شد.

امشب تمام عاشقان رادست بسر کن/
یک امشبی با من بمان بامن سحر کن/
بشکن سر من کاسه ها و کوزه ها را/
کج کن کلاه ،دستی بزن،مطرب خبر کن/
گلهای شمعدانی همه شکل تو هستند/
رنگین کمان را بر سر زلف تو بستند/
تا طاق ابروی بت من تا به تا شد/
دُردی کشان پیمانه هاشان را شکستند/
یک چکه ماه افتاده بر یاد تو و وقت سحر…/
این خانه لبریز تو شد شیرین بیان حلوای تر…/
تو میر عشقی عاشقان بسیار داری/
پیغمبری با جان عاشق کار داری/
امشب تمام عاشقان رادست بسر کن/
یک امشبی با من بمان بامن سحر کن.

(محمد صالح اعلاء)